Wat is het stil rondom rennende & vliegende Debbie. Ik hóór het jullie denken.
Ik heb al bijna een maand verplichte looprust.
Mocht je mijn vorige posts gemist hebben: Ik heb inmiddels 2 dryneedling behandelingen gehad & 3,5 week looprust.
Ik moet zeggen dat het nu dan eindelijk beter gaat!
Ik kan voorzichtig zeggen dat de beentjes goed voelen. Maar ik houd mij nog éven koest.
Zondag heb ik een testloop, welke de kick off is voor mijn Rotterdam trainingen en dat wil ik niet verpesten.
Ik blijf natuurlijk wel bewegen en dat doe ik door middel van veel te wandelen en te fietsen. Ook al is het maar 2km op een dag, ik blijf in beweging.
Maandag ben ik weer de fitness in geweest en begin ik langzaamaan weer mijn ritme terug te krijgen.
Net ben ik een ronde van 5km om geweest met om de 500 meter wandel-joggen wissel, daar later meer over (fingers crossed for a good reaction).
Een ritme wat ik even helemaal kwijt was.
Ze zeggen wel is mooi: “Hardlopen is geen sport, het is een manier van leven”. En dat is zo!
Want als ik niet kan sporten, raak ik mijn ritme kwijt.
Mijn ritme van fit zijn. Het gemis van gevarieerd en met regelmaat eten, het écht (lichamelijk) moe zijn en die heerlijke dutjes die dat met zich meebrengt, op tijd op staan en op tijd naar bed (met een doel!) en het balans gezond/ongezond eten.
Dat was compleet van de baan de afgelopen periode!
Er waren wat zaken privé die mijn complete aandacht en energie eisten. En doordat ik daarbij niet kon rennen door mijn blessure raakte ik helemaal uit balans.
Door hardlopen krijg ik nieuwe energie en krijg ik mijn gedachten en ideeën helder. Dat mis ik! Mijn energie is bijna nihil en mijn gedachten krijg ik niet geordend. Vermoeiend!!
“Let op jezelf en neem je rust”. Is het (goedbedoelde) advies van familie en vrienden.
Maar dat kan ik niet, zo ben ik niet, wat er gebeurde was dat ik dan inderdaad lekker wat avondjes ‘mijn batterijtje ging bijtanken’, lees: op de bank, kaarsjes aan, met een dekentje, filmpie aan en een zak met pepernoten & tig chocoladeletters op schoot. Avond aan avond aan avond.
(FOUTTTTT!)
Ik voelde mij letterlijk en figuurlijk vast groeien.
De volgende dag, zelfde patroon, want: ach, een dag (of chocoladeletter) meer of minder, wat maakt het uit. Nou wel dus!
Ik ging nog steeds op tijd naar bed en (hoefde niet persé vroeg op voor een rondje hardlopen, dus) sliep uit (niet heel lang, maar toch, ik sliep uit).
Sloomheid to the max de rest van de dag!
Eindigende? Juist! Met een nieuwe zak (pistachenoten dit keer) op de bank!!
Om gék van te worden!
Oké, eerlijk, ik ben best een vreetzak van mezelf en normaal doe ik dit ook regelmatig hoor, op de bank met een zak pistachenoten en/of een chocoladeletter, maar daarbij rende ik 3 keer in de week en fitneste ik daarbij 1 keer in de week!
Baaaaah!!!
Begin december heb ik geprobeerd te rennen tussendoor en moest ik dat de volgende dag bekopen met een pijnlijke reactie in mijn kuiten, dus heb ik mij sindsdien koest gehouden. Wat mij gedisciplineerd houd? Het idee om nóg een maand zo leven, dat WIL en KAN ik NIET!
Nou genoeg geklaagd, dat is ook al niet hoe ik ben!! Mij zul je nooit horen klagen hoe druk of zwaar ik het ook heb, maar deze maanden waren echt extreem.
Ik ben bijna weer back on track. Net dus een klein rondje gelopen. Mijn bewegings-kilometer-teller staat inmiddels op 52 van de 70 voor de #DOcember actie!
Privé heeft het ook zijn oplossingen gevonden (jeej!!! ik heb zo’n goed nieuws te vertellen), dit horen jullie eind deze week & in mijn volgende weekvlog!
Heb jij je ook wel is zo gevoeld? (en dat er mensen zijn die zich zo elke week voelen…mijn eerste reactie: doe er wat aan, dit is niet gezond!)
Ik wil terug in mijn fitte lijf. Fit lijf, fit hoofd. Punt.
♥
Debbie
Reageer